时节变衰草,物色近新秋。度月影才敛,绕竹光复流。
玉宇含清露,香笼散轻烟。应当结沉抱,难从兹夕眠。
夕漏起遥恨,虫响乱秋阴。反复相思字,中有故人心。
直方难为进,守此微贱班。开卷不及顾,沉埋案牍间。
兵凶久相践,徭赋岂得闲。促戚下可哀,宽政身致患。
日夕思自退,出门望故山。君心倘如此,携手相与还。
官舍耿深夜,佳月喜同游。横河俱半落,泛露忽惊秋。
散彩疏群树,分规澄素流。心期与浩景,苍苍殊未收。
山明野寺曙钟微,雪满幽林人迹稀。
闲居寥落生高兴,无事风尘独不归。
可怜白雪曲,未遇知音人。
恓(xī)惶(huáng)戎(róng)旅下,蹉(cuō)跎(tuó)淮海滨。
涧树含朝雨,山鸟哢(lòng)馀(yú)春。
我有一瓢酒,可以慰风尘。
可惜这《白雪》古曲,没有遇到它的知音。
我因为军事而忙碌不安,在淮海边蹉跎流离。
山涧的树上还有晨雨,山鸟在剩余的春天里鸣叫。
我有一瓢酒,可以用来慰藉奔波的生活。
白雪:古琴曲名,传为春秋师旷所作。
恓惶:忙碌不安貌。戎旅:军旅,兵事。
哢:鸟鸣,鸟叫。
萧条竹林院,风雨丛兰折。幽鸟林上啼,青苔人迹绝。
燕居日已永,夏木纷成结。几阁积群书,时来北窗阅。
浙西邹少尹,别我在长安。细酌花前酒,高扳柳外鞍。
江湖行自适,棠棣远应难。何知雁行断,叫叫五云端。
一湾新绿护茅庐,草细泥忪已可锄。
野老但知分社酒,地官宁复进农书。
莺花眼界人烟外,蚕麦生涯谷雨余。
我爱赋归陶令尹,柳边时见小蓝舆。
江外三千里,城头百尺台。神都瞻宝阙,星斗切瑶魁。
风阔春襟快,云披晓月开。山川增气象,栏槛出尘埃。
天际横归雁,林梢露出槐。喜逢冠盖客,半是日边来。