桃花浅深处,似匀深浅妆。
春风助肠断,吹落白衣裳。
桃花朵朵盛开,那或深或浅的颜色,好似美貌姑娘面容上浓淡相宜的薄妆,让人心怡。
可无情的春风却将那美丽的花瓣吹落于我的白衣之上,这让人情何以堪啊!
年踰耳顺发鬖髿,其奈诸孙未见何。独爱君家有英物,峣峣顶玉几摩挲。
朝事不预闻,人事不复理。家事不复关,身事不复治。
翛然卧榻上,乃至无一事。长日谁与言,太原白居易。
书几残灯在,房栊清夜徂。高鸿叫云冷,明月照人孤。
银箭遥传漏,红金不到炉。拥衾才瞑目,飞梦满江湖。
亭树阴中共倚栏,春云蔼蔼出毫端。嵩泉香透银笺滑,溪月清分雪椀寒。
官久厌悬龟纽重,客来不放蚁觞乾。南归衣拂京尘污,喜见骊珠落玉盘。
饶须羌鼻似羌浑,人在山头羊在门。
欲把流霞来饮汝,未甘便唤作曾孙。
西方石为简,东山人可与。
不用量三江,聊以压四虎。
山以石得名,土惟山之贼。
如何云此山,土石相充斥。
土上而石下,无良跻有德。
土实最下底,位高忝厥职。
或云三千年,此土化为石。
顽阴不坚阳,如寄暂容迹。
因知造化功,不出纤毫力。
君子自苦辛,小人多羽翼。
念从开辟来,久矣莫变革。
吾其柰此何,唧唧复唧唧。
杏园红过雪披离,杨柳无风绿线齐。寒食人家在原野,乳鸦墙外尽情啼。
翠叶轻笼豆颗匀,胭脂浓抹蜡痕新。
殷勤留著花梢露,滴下生红可惜春。