闻讲《左氏春秋》,爱之,退为家人讲,即了其大旨。自是书不释手,至不知饥渴寒暑。群儿戏于庭,一儿登瓮(wèng),足跌没水中,众皆弃去。光持石击瓮破之,水迸,儿得活。
光生七岁,凛然如成人。司马光7岁时,已经像成人一样庄重。听人讲《左氏春秋》,特别喜欢,了解其大意后回来以后讲给家人听。从那以后,他对《左氏春秋》喜欢得爱不释手,甚至忘记饥渴和寒暑。司马光和一群小孩子在庭院里面玩,一个小孩站在大缸上面,失足跌落缸中被水淹没,其他的小孩子都跑掉了,只有司马光拿石头砸开了缸,水从而流出,小孩子得以活命。
光生七岁,凛(lǐn)然如成人。光生七岁:司马光长到七岁。光,即司马光,字君实,陕州夏县(现在山西)人。北宋大臣,史学家,编撰《资治通鉴》等书。凛然:严肃庄重的样子。《左氏春秋》:又称《左传》,相传是春秋时期左丘明编撰的一部史书。大旨:大意,主要意思。自:是自此,从此。释:放下。瓮:口小腹大的一种容器。弃去:逃走。迸:涌出。退:回家。了:了解。于:在。闻:听、听到。“闻”在文言文中主要有6种意思①听,听到如本文中的“闻讲《左氏春秋》”。②听说,知道③报告上级④用鼻子嗅。⑥声望,威望。如《伤仲永》中的“不能称前时之闻。破:打开,打破。
日出东南隅,照我西北楼。
罗敷贵家子,足不逾门枢。
性颇喜蚕作,采桑南陌头。
上枝结笼系,下枝挂笼钩。
堕髻何缭绕,颜色以敷愉。
缃绮为下裙,紫绮为上襦。
行者见罗敷,下担故绸缪。
少年见罗敷,袒裼出臂膋。
来归相怨怒,且复坐斯须。
使君自南来,驻我五马车。
遣吏前致问,为是谁家姝?罗敷小家女,秦氏有高楼。
西邻焦仲卿,兰芝对道隅。
罗敷年几何,十五为人妇。
嫁复一年余,力桑以作苦。
孰与使君俱?使君复为谁?蚕桑所自娱,小吏无所畏。
使君一何迂:“罗敷他人妇,使君他人夫。
东方千余骑,夫婿居上头。
左右三河长,负弩为先驱。
何用识夫婿,飞盖随高车。
象牙为车轸,桂树为轮舆。
白马为上襄,两骖皆骊驹。
青丝为马靷,黄金为辔头。
腰中千金剑,自名为鹿卢。
起家府小吏,拜为朝大夫。
稍迁郡太守,出入专城居。
月朔朝京师,观者盈路衢。
为人既白晳,鬑鬑有髭须。
四十尚不足,三十颇有余。
座中数千人,皆言夫婿殊。
从美人,拥骏马,涕从横兮垓之下。
朝游青溪南,暮游青溪北。娇女年十五,芙蓉比颜色。
终日奏弦歌,小姑独相识。
本自吴越冶游郎,结交燕蓟少年场。长裾不曳朱门里,樗蒱大叫青楼旁。
被酒目摄羽林骑,拥金作使邯郸倡。弟畜灌夫,师事田光。
得意一言,失意一言。相怨一方,相慕一方。男儿过逢好惊座,世事握龊宁陆梁。
姓名何惜借轻薄,出处未须论侯王。亲知犹向隅,有钱徒充囊。
雠家犹戴天,有客徒满堂。猛虎可值,俗子莫当。平生片心照秋水,明日报恩还故乡。
惆怅枫山道,当年此息肩。重来如昨日,时序梦中迁。
柔橹和鸣人力齐,急流竞渡肯迟迟。试将众理依斯看,万事心同不足为。
梦回夜半候鸡声,时听舟人问水程。明发扬舲过百里,好山却看故乡青。
时止时行任自然,离离香稻小春天。微踪何足符佳梦,自是民彝笃好贤。
携琴兼载酒,童冠偕跻攀。浩歌碧云里,落日松风寒。