年去年来白发新,悤悤马上又逢春。关河底事空留客,岁月无情不贷人。
一寸丹心图报国,两行清泪为思亲。孤怀激烈难消遣,谩把金盘簇五辛。
归鸦争绕树,落日半衔山。微雨晚来歇,孤云独自还。
散拙亦自遂,粗将猿鸟同。飞泉高泻月,独树迥含风。果落盘盂上,云生箧笥中。未甘明圣日,终作钓渔翁。
爱山却把图书卖,嗜酒空教僮仆赊。只向阶前便渔钓,
那知枕上有云霞。暗泉出石飞仍咽,小径通桥直复斜。
窗竹未抽今夏笋,庭梅曾试当年花。姓名未及陶弘景,
髭鬓白于姜子牙。松月水烟千古在,未知终久属谁家。
闻道长溪尉,相留一馆闲。□□□□□,尚隔几重山。
为旅春风外,怀人夜雨间。年来疏览镜,怕见减朱颜。
幽兰受新霜,孤雁叫落月。
沈忧何由平,永夕不可彻。
将琴鼓忆邻,声急弦屡绝。
芳华日益远,香泽物已歇。
秋风吹石门,思君还复诀。
谁云无生忍,识此悠悠别。
霜风吹雁入南云,千里征人枕上闻。
欲问梁园近消息,月沈星转五更分。
平日压尘土,今游兴味长。
波涛围四际,台殿起中央。
鱼听晨餐鼓,云和夕炷香。
薰风休递吹,襟袂不胜凉。
天水相涵万象清,咸池真乐妙无根。大音岂在九霄外,有意听时却不闻。
牧童喜晴卧溪曲,群牛互斗残我竹。
惊起旁行不肯来,闻呼却走如生鹿。
园夫奋詈辱其翁,老翁操箠自驱逐。
牛奔冲狂乱坏篱,补篱更剪溪边木。