夔州城高楼崔嵬,浮空绕槛云徘徊。
百川东会大江出,群山中断三峡开。
关塞最与荆楚近,舟帆远自吴越来。
雄心乘险争割据,功业俯仰归尘埃。
春晚午景迟,气暄困妍姿。
乘酣意纵放,霞裾半纷披。
晨起露风清,肃肃争自持。
相对默无语,含羞畏人知。
丰碑遥见炳奎题,尚忆先朝宠日殚。
世有国人供洒扫,每勤词客驻轮蹄。
九河水壮龙狐出,十二城荒向鹤栖。
下马一为郯子问,中原云鸟正凄迷。
赵国地生毛,丛台野火烧。平原与马服,累累葬枯蒿。
饥乌啄冬雪,独雁号寒郊。有策无所用,拂拭千金刀。
岂闻萧王来,北发渔阳豪。昼卧温明殿,苍生正嗷嗷。
太息复何言,此身随所遭。
去国踰千里,辞家过十程。饭炊云子白,酒醉索郎清。
柂捩秋江驶,帆开暮霭轻。圣明方在御,何地不升平。
水国微茫境物閒,洪涛九派护禅关。帆樯下上淮连浙,楼殿高低寺裹山。
潮驾金鳌来海上,天留玉府在人间。凭阑落日芦风起,时有鱼龙听法还。
蒙蒙树隐山,渺渺波横海。其中一叶舟,岂有陶朱在。
日转梧桐影密,月明杨柳阴疏。经阁磬声
棱棱瘦铁点瑶花,笔底阳和转岁华。却笑西湖穷处士,暗香疏影属谁家。
身无累则佚,心无营故乐。
舍外而取内,此味初不薄。
使君蚤闻道,观妙契独觉。
不即仍不离,无止亦无作。
庵如大圆镜,万象含虚廓。
檐空看云归,窗静闻雨落。
惟良二千石,分忧得此托。
蕴真惬所寓,俯仰成今昨。