势从千里奔,直入江中断。岚横秋塞雄,地束惊流满。
清泚阶下流,云自谷口源。念昔白衣士,结庐在石门。
道高杳无累,景静得忘言。山夕绿阴满,世移清赏存。
吏役岂遑暇,幽怀复朝昏。云泉非所濯,萝月不可援。
长往遂真性,暂游恨卑喧。出身既事世,高躅难等论。
三山有琼树,霜雪色逾新。始自风尘交,中结绸缪姻。
西掖方掌诰,南宫复司春。夕燕华池月,朝奉玉阶尘。
众宝归和氏,吹嘘多俊人。群公共然诺,声问迈时伦。
孤鸿既高举,燕雀在荆榛。翔集且不同,岂不欲殷勤。
一旦迁南郡,江湖渺无垠。宠辱良未定,君子岂缁磷。
寒暑已推斥,别离生苦辛。非将会面目,书札何由申。
石氏灭,金谷园中水流绝。当时豪右争骄侈,
锦为步障四十里。东风吹花雪满川,紫气凝阁朝景妍。
洛阳陌上人回首,丝竹飘飖入青天。晋武平吴恣欢燕,
馀风靡靡朝廷变。嗣世衰微谁肯忧,
二十四友日日空追游。追游讵可足,共惜年华促。
祸端一发埋恨长,百草无情春自绿。
存亡三十载,事过悉成空。不惜沾衣泪,并话一宵中。
官舍耿深夜,佳月喜同游。横河俱半落,泛露忽惊秋。
散彩疏群树,分规澄素流。心期与浩景,苍苍殊未收。
我欢常在梦,无心解伤别。千里万里人,祇似眼中月。
中秋节过又重阳,静里人看岁月忙。啼鴂风前悲□木,归鸿天外度微霜。
病狂不疗三年艾,心愿空馀一瓣香。但得身康无事日,分投书剑老农桑。
四十无闻一腐儒,谩劳冲雪扣岩居。长贫不计盘飧乏,多病仍堪酒戒除。
世事乾坤聊尔耳,功程日月笑居诸。可应得暇还来此,閒听山泉漱石渠。
塞上逢寒食,郊园此重临。一时行乐意,万室欲春心。
节物随人好,风光得处深。只思民尽适,守鬓忘霜侵。