几树每红一径深,春风裁剪锦成屏。
花前莫作渊材恨,且看杨妃睡未醒。
靓妆浓艳雨蒙茸,高下池台细细风。
却恨韶华偏蜀土,更无颜色似川红。
寻芳只恐三春暮,把酒欣逢一笑同。
子美诗才犹阁笔,至今寂寞锦城中。
月下看荼醾,烛下看海棠。
此是看花法,不可轻傳扬。
荼醾暗处看,纷纷满架雪。
海棠明处看,滴滴万点血。
谁道名花独故宫,东城盛丽足争雄。
横陈锦障阑干外,尽吸红云酒醆中。
贪看不辞持夜烛,倚狂直欲擅春风。
拾遗旧咏悲零落,瘦损腰围拟未工。
展开阅读全文
今日春已半,风雨停出游。
缾中海棠花,数酌相献酬。
尚想锦官城,花时乐事稠。
金鞭过南市,红烛宴西楼。
千林夸盛丽,一枝赏纤柔。
狂吟恨未工,烂醉死即休。
那知茅檐底,白发见花愁。
花亦如病姝,掩抑向客羞。
尤物终动人,要非桃杏俦。
东风万里恨,浩荡不可收。
蜀地名花擅古今,一枝气可压千林。
讥弹更到无香处,常恨人言太刻深。
东风嫋嫋泛崇光,香雾空蒙月转廊。
只恐夜深花睡去,故烧高烛照红妆。
海棠院里寻春色,日炙荐红满院香。
不觉风光都过了,东窗浑为读书忙。
江燕入朱合,海棠繁锦条。
醉生燕玉颊,瘦聚楚宫腰。
曾未分香去,尤宜著意描。
谁能共吹笛,树下想前朝。