香散天街静玉珂,露台风殿夜如何。
星从河汉澹中落,秋在梧桐疏处多。
鸾影不曾离宝鉴,蛛丝先已缀金梭。
君王茧馆询遗事,却拟銮车共载过。
朝露凝兮奕叶光。紫茎出兮芬芳。托根兮楚畹芳。菲菲兮满堂。
念中情兮不能忘。揽玉佩兮纫幽香。操鸣琴兮动清商。叹遗音兮心徊徨。
怀美人兮天一方。感露霜兮沾裳。
自我远行游,故庐今始归。
如何廿载间,旧事都已非。
曳杖过比邻,相呼寻故知。
不见垂白翁,但见初长儿。
我园既稍葺,我田亦就治。
种秫酿美酒,拾薪煮豆糜。
一笑集亲朋,相从说暌离。
以之感畴昔,俯仰多所悲。
人生一世中,所忧渴与饥。
力耕给其用,此外更何思。
便当息吾驾,皓首以为期。
淅淅天风吹女萝,感时怀抱入秋多。音书望断南来雁,心思虚随东逝波。
鲁港停舟处,相逢故老谈。河鱼时泼剌,江燕又呢喃。
带雨张帆腹,临风拂剑镡。百年董狐笔,愤死木绵庵。
一径逗霜林,朱栏绕碧岑。地盘云梦角,山镇洞庭心。
树白看烟起,沙红见日沉。还因此悲屈,惆怅又行吟。
丘坟满目衣冠尽,城阙(quē)连云草树荒。
犹有国人怀旧德,一问茅屋祭(jì)昭王。
满眼累累的坟丘,昔目的贵胄士大夫都早已作古,高耸入云的城楼隐没在荒草树木之中。
还有遗民怀念昔日楚昭王的恩德,一间茅屋中祭奠着他的英灵。
楚昭王:姓熊氏,名珍,平王子。丘坟:墓冢。衣冠:以衣帽穿戴代指历代世家、历史人家。城阙连云:想象楚国盛世,城楼宫殿高耸入云。
草树荒:楚国城阙早已荡然无存,只剩下一片荒草。国人:指楚国旧人。
谁说黄州斗样微,满城灯火亦相辉。
痴儿方有揶揄意,却得连江雨解围。
七夕雨初霁,行人正忆家。江天望河汉,水馆折莲花。独坐凉何甚,微吟月易斜。今年不乞巧,钝拙转堪嗟。
九里松边鹫岭头,松声长带白云秋。梵筵多有吟僧在,须认诗中第一流。