酒醒情怀恶,金缕褪,玉肌如削。寒食过却,海棠零落¤乍倚遍,阑干烟淡薄,翠幕帘栊画阁。春睡著,觉来失,秋千期约。
何处桃花源,超然欲高举。
永怀尘外游,遐契烟中侣。
时从清夜闌,默探元化祖。
寻幽得佳胜,将期结茅宇。
任花五十犗,朅来向江渚。
投竿鱼不食,归与浩莫御。
遥岑下落日,薄云阁清雨。
扬舲吴淞演,褰裳采芳杜。
长歌去英淑,未卜重晤语。
相期会有时,散发卧云屿。
寥泬晴空海外天,清斋兰菊共幽妍。身辞故国输秋燕,病入西风感暮蝉。
对酒那知蛮曲误,逢场肯厌烛花偏。黄茆屋底宵如岁,愿废先生半枕眠。
东风凝寒寒欲谢,凤历初临三五夜。閒门寂寂暗尘生,闻道喧吟在官舍。
吾闻终岁食在农,耕桑处处随春风。东南疆界有程限,何须括勘劳农功。
古来礼制缘人情,骄奢踰越有常刑。世间金玉众所贵,讴歌乐土民怀生。
普天之下皆王土,日中为市通商贾。四民衣食在勤生,以法急之何所措。
弘羊一来人意殊,愁者已多欢者疏。大人不问逃亡屋,世事悠悠争可图。
落日熔金,暮云合璧(bì),人在何处。染柳烟浓,吹梅笛怨,春意知几许。元宵佳节,融和天气,次第岂无风雨。来相召、香车宝马,谢他酒朋诗侣。(熔金一作:镕金)
中州盛日,闺门多暇(xiá),记得偏重三五。铺翠冠儿,捻(niǎn)金雪柳,簇(cù)带争济楚。如今憔悴,风鬟(huán)霜鬓(bìn),怕见夜间出去。不如向、帘儿底下,听人笑语。
落日金光灿灿,像熔化的金水一般,暮云色彩波蓝,仿佛碧玉一样晶莹鲜艳。景致如此美好,可我如今又置身于何地哪边?新生的柳叶如绿烟点染,《梅花落》的笛曲中传出声声幽怨。春天的气息已露倪端。但在这元宵佳节融和的天气,又怎能知道不会有风雨出现?那些酒朋诗友驾着华丽的车马前来相召,我只能报以婉言,因为我心中愁闷焦烦。
记得汴京繁盛的岁月,闺中有许多闲暇,特别看重这正月十五。帽子镶嵌着翡翠宝珠,身上带着金捻成的雪柳,个个打扮得俊丽翘楚。如今容颜憔悴,头发蓬松也无心梳理,更怕在夜间出去。不如从帘儿的底下,听一听别人的欢声笑语。
吹梅笛怨:梅,指乐曲《梅花落》,用笛子吹奏此曲,其声哀怨。次第:这里是转眼的意思。香车宝马:这里指贵族妇女所乘坐的、雕镂工致装饰华美的车驾。
中州:即中土、中原。这里指北宋的都城汴京,今河南开封。三五:十五日。此处指元宵节。铺翠冠儿:以翠羽装饰的帽子。雪柳:以素绢和银纸做成的头饰(详见《岁时广记》卷十一)。簇带:簇,聚集之意。带即戴,加在头上谓之戴。济楚:整齐、漂亮。簇带、济楚均为宋时方言,意谓头上所插戴的各种饰物。
每日豀头醉脸红,归来庭院夕阳中。
依稀听得家人语,扶起五云豀上翁。
古苔青鲛背冷,终风万里吹阴。带得阳春暄暖至,自家却是冰心。
高情懒与群芳竞。冶妆暗笑红杏。不为晓寒能拂损。
新妆权助端正。
霞彩剪为衣,添香出绣帏。芙蓉花叶□,山水帔□稀。驻履闻莺语,开笼放鹤飞。高堂春睡觉,暮雨正霏霏。
锦帐随情设,金炉任意熏。惟愁员外署,不应列星文。
百年古谓风前烛,我逾七十饭不足。
亦知生世无工拙,久向人间耐荣辱。
今年上元灯满城,十里东风度丝竹。
蓬窗湿薪不御寒,独取残书伴儿读。
忽然得意见古人,半碗冻齑甘胜肉。
书生盖棺事未定,论著傥存终见录。
富贵无名岂胜数,意气空能骄世俗。
君不见拄天拄地邢君牙,不如诗人穷瞎张太祝!