玉露凌寒万壑空,洞庭秋水醉芙蓉。
小舟不放寻诗梦,撑入村南卧晚风。
赋比相如巳绝伦,即论才识又名臣。致身可但诸公右,发策宜为上国珍。
今日朝廷思谠直,一时贤俊待经纶。行看致主唐虞术,与笑淄川曲学人。
荻花吹雪江风冷,江上微云淡山影。
谁将水墨染生绡,一片江南晚秋景。
人家住近红叶村,红叶照水如春源。
问津有客远相访,童子候迎先扫门。
隔岸分明皆橘树,看来应是横塘路。
水禽格格踏波飞,沙雁悠悠入云去。
我别江南今十年,客窗见画心茫然。
明年准拟买归棹,漫游重赋江南篇。
失伴离群不惮劳,此心终不在蓬蒿。百年海内皆兄弟,万里云间一羽毛。
夜月相随形影在,秋风独立性情高。鹓行鹭序休相笑,朋党何须似尔曹。
不以岩为胜,盘旋静气多。端居已稳密,远眺更森罗。
泉脉知独异,山名喜是和。惭予云水久,廿载始重过。
霜重溪桥落晚枫,寒烟消尽见晴空。野人占尽秋风味,家在青山黄叶中。
谁扫丹青笔,因开江上楼。帆樯背日集,水石傍林幽。
楚泽流难尽,吴山翠不收。几时吾放舸,奇绝览兹游。
墨汁三升饮未乾,生归何计疗饥寒。江干有恨虚全璧,日月无情走两丸。
不作风波循世好,但留清白与人看。竹苞松茂冈陵颂,鲁酒从来淡薄酸。
杨柳青青夹岸斜,绿蘋深处隐渔家。分明一幅桃源景,独少沿流几树花。
延陵庙里碑仍在,黄歇坟前客不过。回首此时空吊古,半江烟雨夕阳多。