海上春风日日颠,山头春色几时妍。清明过了朱明近,未有红芳到眼前。
梦后粉残花落,空馀寂寞幽香。开帘东边月上,料峭春思茫茫。
三阳入星纪,万里寒威逼。迟日何其凄,同云淡无色。
避户谷回飙,幽林鸟敛翼。茅鸡午不鸣,屋乌时不食。
凋谢时防花,冯陵忧害稷。龙蛇转蛰深,牛羊归径黑。
去去任飘零,行行歌偪侧。气候纪东南,风色看西北。
灾荒尚如此,边声况绝域。碧树掩长杨,黄尘动荆棘。
宫中落便乾,民间冻岂识。炉火拥妻儿,感伤中心尽。
自是清寒第一花,玉容春醉晕流霞。罗浮迢递三千里,却与桃源共一家。
春意枝间忽暗惊,乘风作阵去纵横。
苍苔可忍欺香骨,粉蝶无端乱舞英。
有恨应羞霜月照,锺情犹赖晚风轻。
梦回一夜频搔首,肠断空阶骤雨声。
漠漠阴云匝地垂,年年怯过禁烟时。
晓风幸自浑无力,柳外微微弄酒旗。
细雨疏风暖尚遥,琴书客邸更萧条。怪来杨柳眉犹蹙,残雪墙阴未尽消。
梨云无梦倚黄昏,薄倩朱铅蚀泪痕。宿酒破寒薰玉骨,仙丹偷暖返冰魂。
茜裙影露罗衣卷,霞佩香封缟袂温。回首孤山斜照外,寻真误入杏花村。
去冬已立春,共喜春来早;今春寒过冬,却疑冬未老。
寒风凄且烈,渔舟多翻倒;不雨空阴晦,麰麦垂枯槁。
天意欲何如,恻恻伤怀抱!
玉质天然不受妆,舞筵聊尔试霓裳。由来国色多殊调,自有临风一段香。