不堪鶗鴂,早教百草放春归。江头愁杀吾累。却觉君侯雅句,千载共心期。便留春甚乐,乐了须悲。琼而素而。被花恼、只莺知。正要千钟角酒,五字裁诗。江东日暮,道绣斧、人去未多时。还又要、玉殿论思。
落花时节,杜鹃声里送君归。未消文字湘累。只怕蛟龙云雨,后会涉难期。更何人念我,老大伤悲。
已而已而。算此意、只君知。记取岐亭买酒,云洞题诗。争如不见,才相见、便有别离时。千里月、两地相思。
萧寺高标信步登,渐高旋觉此身升。云中四望全无碍,春半同游本亦曾。
日射琉璃花片片,地浮江海浪层层。金陵自古多佳丽,料理风烟恐未应。
月到楼台第几。十里金虫成缀。袅琅玕、争罥绛球起。试新妆、嬉春粉黛,盈盈暗香,结谁家秾李。
拥缇骑。箫鼓沸三市。别指春风画隼,归度鳌山影里。闲红翠。挥觞不待、游人分袂。悄朱帘十二。
身随猿鸟在深山,早有诗名到世间。
客至上方留盥漱,龙泓洞水昼潺潺。
小室藏幽邃,公馀足自娱。纵横四五步,花竹两三株。
长日鸦反哺,晴檐燕引雏。家庭饶至乐,岂必羡华膴。
出门行路难,富贵安可期。淮阴不免恶少辱,
阮生亦作穷途悲。颠倒英雄古来有,封侯却属屠沽儿。
长安车马随轻肥,青云宾从纷交驰。白眼向人多意气,
宰牛烹羊如折葵。宴乐宁知白日短,时时醉拥双蛾眉。
扬雄闭门空读书,门前碧草春离离。不如拂衣且归去,
世上浮名徒尔为。
少年尚渊默,偃仰事诗书。端然忘缊藉,乃欲寻荣途。
一辱未知补,三献何其愚。深中雅有趣,宁终浑泥涂。
用物必伤已,誓将老江湖。在人既少与,于此固何诛。
赏心不期侈,澹泊自有馀。傥逢安石辈,知余为善谟。
露入庭芜恨已深,热时天下是知音。汗流浃背曾施力,
气爽中宵便负心。一片山溪从蠹损,数行文字任尘侵。
绿槐阴合清和后,不会何颜又见寻。
元来老子曾垂教。挫锐和光为妙。因甚不听他,强要争工巧。只为忒惺惺,惹尽闲烦恼。
你但莫、多愁早老。你但且、不分不晓。第一随风便倒拖,第二君言亦大好。管取没人嫌,便总道、先生俏。