送别春湖动客心,荇花无浪飐寒金。
晴山望极连江郡,沙鸟风樯度远林。
驿舍何年构此亭,登高小坐有馀清。风翻翠竹来淇上,云绕前峰忆洛城。
瘴海羽书随雁过,晨门箫鼓放人行。民穷尚说频年旱,田里萧条久废耕。
十年六度过畲心,松竹知名喜见寻。老鹤搏霄空有志,碧桃和露久成阴。
为驰长路春光尽,虚负明时岁月临。拟效涓埃浑碌碌,感兹抚景一沉吟。
非是拜庞公,何繇识此峰。
自唐无两见,如汉有高踪。
径吐归来菊,山连种老松。
轻飞云惟健,精炼玉为容。
鹤要亲题竹,猨常认击筇。
花深多不见,叶响却相逢。
天最知陶亮,人难揖载颙。
一来非小事,吝到此皆溶。
凝碧初高海气秋,桂轮斜落到江楼。
三更浦上巴歌歇,山影沉沉水不流。
岁馀凋晚叶,年至长新围。月轮三五映,乌生八九飞。
踏遍春山酒未醒,晚凉还上水边亭。小童莫唤登舟去,溪雨来时正好听。
晚山横酒马蹄轻,寂寂都门独听莺。
阁上花枝惊梦短,雨中春草伴愁生。
江穷吴楚东流壮,曲尽巴渝双烛明。
不是新年无柳折,长条留取系离情。
离筵别棹暮江滨,红树青山映白莼。一过江南风景异,两行衰柳送行人。
柳风飞絮自征袍,望远楼中望眼高。
几许江南名利客,灰尘满面日劳劳。