孟月康辰正,司农载启符。案行承八座,财用计三都。
营宿虚昏舍,妖氛净海嵎。玺书随凤历,蠲复动吴歈。
明时麟凤在郊邱,南北东西取次游。
诗向足山楼上出,无诗千万莫登楼。
晚行丛竹下,群雀忽惊飞。一笑为回首,拈花上翠微。
错向南来犹自可,归乡一错更难追。
果然到底错将去,三十六江流向西。
虎锡高腾上虎岩,虎岩老虎气耽耽。
袖藏济北爷儿手,不捋其须心不甘。
石头一路平如掌,步步风波险处行。
渡马渡驴都莫问,等闲夺得祖师名。
夜雨妨清梦,疏檐落细声。幽怀无客语,偶坐有琴横。
水阔柴荆迥,风高雁鹜惊。感时思报主,材薄愧平生。
月昃鸣珂动,花连绣户春。
盘龙玉台镜,唯待画眉人。
艳阳偏西时候,我(少妇)的良人朝(chao)罢归来。他行走时身上玉佩叮当响,引发了我的喜爱。我春情萌动,好像华美门户中盛开的花朵。
我急切地打开盘龙玉台镜,加以整理、拂拭,期待我的良人进入闺房,与我相亲相爱,共享张敞画眉之乐!
武帝横汾继大风,凤衔丹诏出关中。神羊高固能升铎,金马杨庄解荐雄。
苜蓿未移沙苑雪,葡萄终引馺娑宫。十年留滞周南客,梦入长杨看射熊。
梦觉呼童问几更,未应先作不平鸣。山深六月有秋意,夜静满城惟雨声。
四海虚名此身愧,百年浮世寸心惊。谁教檐溜如愁思,欲断还连直到明。