过却重阳菊未黄,对花聊复举离觞。雄姿未必非公瑾,妙算惟应是子房。
一片白云亲舍远,五更残月客窗凉。功名自谓男儿事,富贵应期在帝乡。
瑟瑟江上风,密密山前雨。风雨莫少停,留得郎舟住。
芳草五骅骝,熠熠朝元者。不分黄金鞭,出入依君马。
手中珊瑚枝,光华掩白日。恐君一见之,疑作君家物。
自幼能采莲,兰楫荡前渚。如何莲子心,于今更觉苦。
与君生别离,仨年参与商。谁谓三年久,不如兹夜长。
夜半倚梧桐,明月何历历。梧子在其上,可见不可摘。
锦衣人逐惊沤散,丹旐歌随落照低。
它日扁舟江上路,酸风吹泪过姑溪。
太宇星津曲,灵葩帝囿中。
丹房忽三出,宝艳更双融。
采绚仙囊露,香翻沛筑风。
柔祇宁爱宝,元化自为工。
草让中唐瑞,兰嗤下畹丛。
甘泉宸象洽,无独赋青葱。
慈恩题墨七彫年,霰雪相逢倦客天。
男子诣曹羞会课,秃瓮无版欲归田。
爻占后笑馀艰象,书入穷愁有剩篇。
闻道汉家求失职,可能梁甲信灰然。