西风捲起五湖秋,万顷波中几白鸥。好趁水云深处隐,短篷蓑笠一扁舟。
同家楚天南,相识秦云西。古来悬弧义,岂顾子与妻。携手践名场,正遇公道开。君荣我虽黜,感恩同所怀。有马不复羸,有奴不复饥。灞岸秋草绿,却是还家时。青门一瓢空,分手去迟迟。期君辙未平,我车继东归。
甲马营中紫气高,属猪人已著黄袍。
此回天下地无事,可是山中睡得牢。
马虺隤,牛觳觫,山行萦纡车轣辘。路旁指点是官人,老矣一翁双鬓秃。
汝牛幸可耕,汝马幸可骑,有此可载琴书归。胡为奔走东西道,白发刁骚被人笑。
静夜孤灯人未眠,等闲行过内门前。
一声唱彻连珠喏,珠月朱栏绿柳边。
怜君迢递去咸东,万古兴亡在眼中。八水已吞秦旧塞,五云犹绕汉离宫。
貂衣夜拥终南雪,玉勒秋嘶太白风。珍重寸心休漫许,间从草野识英雄。
暮春争赛白龙池,挂席乘潮采不迟。千尺螺筐垂海底,翻波不使大鱼知。
穆陵关上秋云起,安陆城边远行子。
薄暮寒蝉三两声,回头故乡千万里。
西风吹鬓,残发早星星。叹故国斜阳,断桥流水,荣悴本无凭。但朝朝、才雨又晴。人生飘聚等浮萍。谁知桃叶,千古是离情。正无奈、黯黯离情。渡头烟暝,愁杀渡江人。伤情处,送君且待江头月,人共月、千里难并。笳鼓发,戍云平。此夜思君,肠断不禁。尽思君送君。立尽江头月,奈此去、君出阳关,纵有明月,无酒酌故人。奈此去、君出阳关,明朝无故人。
壳坚于石,色白于雪。
仁在其中,香味清绝。
况之松子,格韵度越。
庭前柏树,视此亦劣。
松柏著土,其子乃结。
此仁无根,更何所著。
松柏有种,有枯有活。
此仁无种,生生不灭。
天不能灾,人不能伐。
吾欲令此仁普偏博,吾欲令此仁取不竭。
家家且足,可采可撷。
人人圆成,可咀可嚼。
初无奥旨,亦无秘诀。
不假思量,何劳论说。
个中浑全,了无分别。
仰见高山兮,石洞之穴。
俯此清泉兮,万古不个。