六百商於路,崎岖古共闻。蜂房春欲暮,虎阱日初曛。
路向泉间辨,人从树杪分。更谁开捷径,速拟上青云。
碧城十二曲阑干,
犀辟尘埃玉辟寒。
阆苑有书多附鹤,
女床无树不栖鸾。
星沉海底当窗见,
雨过河源隔座看。
若是晓珠明又定。
一生长树水精盘。
美人为我弹五弦,尘埃忽静心悄然。古刀幽磬初相触,
千珠贯断落寒玉。中曲又不喧,徘徊夜长月当轩。
如伴风流萦艳雪,更逐落花飘御园。独凤寥寥有时隐,
碧霄来下听还近。燕姬有恨楚客愁,言之不尽声能尽。
末曲感我情,解幽释结和乐生。壮士有仇未得报,
拔剑欲去愤已平,夜寒酒多愁遽明。
去马嘶春草,归人立夕阳。元知数日别,要使两情伤。
雄藩车马地,作尉有光辉。满席宾常侍,阗街烛夜归。
关河征旆远,烟树夕阳微。到处无留滞,梁园花欲稀。
东风日已和,元化亮无私。草木同时植,生条有高卑。
罢官守园庐,岂不怀渴饥。穷通非所干,跼促当何为。
佳辰幸可游,亲友亦相追。朝从华林宴,暮返东城期。
掇英出兰皋,玩月步川坻。轩冕诚可慕,所忧在絷维。
汉帝外家子,恩泽少封侯。垂杨拂白马,晓日上青楼。
上有颜如玉,高情世无俦。轻裾含碧烟,窈窕似云浮。
良时无还景,促节为我讴。忽闻艳阳曲,四坐亦已柔。
宾友仰称叹,一生何所求。平明击钟食,入夜乐未休。
风雨愆岁候,兵戎横九州。焉知坐上客,草草心所忧。
心绝去来缘,迹顺人间事。独寻秋草径,夜宿寒山寺。
今日郡斋闲,思问楞伽字。
早发天威驿,深春尚薄寒。龙蛇盘道路,波浪卷峰峦。
古人萌常晚,新流势未端。忠臣方叱驭,更险不辞难。
伊昔豪英袭将牙,更崇因果欲何加。精蓝世自传缁服,绘像尘谁障碧纱。
诗好盈编堆锦组,字奇随笔走龙蛇。空馀旧史高风在,衰替嗟吾外氏家。