婴桃转舍最后出,甘泉平乐纷流传。懈予昔箸新附考,谬以含鸟笺青编。
婴之为义乃言小,当春特荐登豆笾。木旁增益起后世,转使正义生缠牵。
陈君一跋特明畅,扫除异说归真诠。斲冰积雪临岁杪,故乡景物偏流连。
灵威大文不可见,韩陵片石频磨研。古来篆籀日漫漶,赖有金石余雕镌。
幸矣斯器藏大雅,岂令过目同云烟。
楚水夜潮平,仙舟烬烛明。美人歌一曲,坐客不胜情。
罗幕香风倦,纱巾舞袖轻。遨游正得意,云雨莫来迎。
南北东西总是家,自知身命属烟霞。
只因贪恋一杯酒,误却碧桃千树花。
晚香朵朵傍栖迟,况复馀芳慰所思。暂学灵均长学亮,一家生事在东篱。
大元不杀文丞相,君义臣忠两得之。义似汉皇封齿日,忠于蜀将斫颜时。
乾坤日月华夷见,海岭风霜草木知。只恐史官编不尽,老夫和泪写新诗。
岁暮崔寒景,凄然自掩扉。眼花看字小,身瘦觉衣服。
异地人情薄,家乡鱼雁稀。一心无著处,空复忆庭闱。
望入青峦驿外楼,风烟迷目使人愁。嗟谁杳杳云中鹤,愧尔翩翩江上鸥。
斗酒笙歌聊说剑,宦情天地只虚舟。汀兰岸芷犹相待,逝水无声尽日流。
侠客重恩光,骏马饰金装。瞥闻传羽檄,驰突救边荒。转战磨笄地,横行戴斗乡。将军占太白,小妇怨流黄。騕褭青丝骑,娉婷红粉妆。一春莺度曲,八月雁成行。谁堪坐秋思,罗袖拂空床。
春海镜长天,青郊丽上年。林光虚霁晓,山翠薄晴烟。气暖禽声变,风恬草色鲜。散襟披石磴,韶景自深怜。
南山石嵬嵬。
松柏何离离。
上枝拂青云。
中心十数围。
洛阳发中梁。
松树窃自悲。
斧锯截是松。
松树东西摧。
特作四轮车。
载至洛阳宫。
观者莫不叹。
问是何山材。
谁能刻镂此。
公输与鲁班。
被之用丹漆。
熏用苏合香。
本自南山松。
今为宫殿梁。